17/1 1996
Rode wangen door verlegenheid.
O nee mijn hart kent geen spijt.
Ik weet dat ik de goede keuze heb gemaakt,
omdat mijn hart door jou nog steeds in
vuur en vlam raakt.
In je armen liggen, uren lang,
dat is iets waar ik naar verlang.
Dan heerlijk vertrouwd praten kunnen,
en elkaar alles gunnen.
Als je onzeker bent, soms maar even,
dan ga ik weer meer om je geven!
Want dan ben je nog liever dan normaal
ook al weet ik dat je daarvan baalt.
Toch moet ik het je zeggen,
tijdens jouw strijd om mij moest ik het loodje
leggen
Niet dat ik dat zo erg vond,
want zoals jij daar stond,
daar op het oranjebal
aan de ene kant heel mal
maar aan de andere kant begon ik toen om je
te geven
Dat zal ik ook altijd blijven doen, mijn hele
leven.
Hopelijk mag die nog heel lang zijn,
zonder al teveel pijn
Ik hoop ooit echt bij jou te horen
want aan jou heb ik mijn hart verloren
Die draag jij nu aan een ketting om je nek,
mijn lieve, leuke, fantastische gek.
Zullen we ooit echt trouwen?
Zal ik ooit onze kinderen vasthouden?
We zullen het afwachten
en in tussentijd doen wat we goed achten.
Sharon.
